Στην τρυφερή ηλικία των τεσσάρων-πέντε ετών και ενώ άλλα παιδάκια έπαιζαν ανέμελα στις παιδικές χαρές και βασάνιζαν τα άλλα παιδάκια, εγώ έβρισκα απίστευτη ηδονή στο να δοκιμάζω ότι μου απαγορευόταν, με αποτέλεσμα να έχουμε αναπτύξει φιλικές σχέσεις με το τότε ιατρικό προσωπικό του Παίδων! Αγαπημένο μου χόμπι ήταν το κάψιμο των χεριών.. Ναι, ναι καλά διαβάσατε.. Η μανούλα μου συνέχεια φώναζε: «Μηηηη, παιδί μου, μακριά τα χέρια από την κουζίνα, κάνει τζιζ!!». Φυσικά εγώ δεν καταλάβαινα ούτε από τζιζ ούτε από τζαζ …Πλησίαζα ατρόμητη και έβαζα τα χέρια μου επάνω στα καυτά μάτια της κουζίνας, μέχρι να διαπιστώσω μόνη μου ότι όντως κάτι δεν πάει καλά με αυτό το μηχάνημα και τελικά μάλλον κάτι παραπάνω ήξερε η μανούλα, και μετά να σου κλάματα, φωνές, ιώδια με όλα τα επακόλουθα…

Μεγαλώνοντας υποτίθεται πως έμαθα να μην βάζω τα χεράκια μου πάνω στα καυτά μάτια της κουζίνας, ωστόσο το τελευταίο διάστημα συνεχώς ανακαλύπτω πως τελικά δεν πρόκειται να μεγαλώσω ποτέ… Γιατί μπορεί τώρα το κάψιμο να μην είναι σωματικό, αλλά έχει μεταφερθεί σε άλλο επίπεδο, αυτό το ρημαδο-συναισθηματικό, που σε κάνει να αισθάνεσαι πρωταγωνίστρια στο Sex and the City…με αποτέλεσμα να βρίσκεσαι Κυριακή μεσημέρι με την «Κάρεν», να πίνετε μπυρίτσες στην παραλία, κάτω από τον καυτό ήλιο και τους ήχους του «Closer» των Travis, μέσα στο πράσινο φορεματάκι και τις χρυσές μπαλαρίνες σου να αναστεναζεις και να έχεις την «Κάρεν» τώρα να σου φωνάζει: «Μηηηη, κοριτσάκι μου, μείνε μακριά, κάνει τζιζ!!».

Θα περάσει και αυτό, αυτό σου λέει, αλλά εσύ ξέρεις πως δεν θα είναι τόσο εύκολο… Εδώ δεν υπάρχει το αντίστοιχο νοσοκομείο, να πας να σε περιθάλψουν και ούτε γάτα ούτε ζημιά.. Από την πρώτη ματιά το ένιωθες πως εδώ έχουμε θέμα, αλλά το απωθούσες από το μυαλό σου…Η τέλεια χημεία, η καλή αίσθηση του χιούμορ, η επικοινωνία, η πνευματικότητα και ένα σωρό άλλα το κάνουν τόσο θελκτικό…Αλλιώς δεν εξηγείται το ότι Κυριακή βραδάκι, αντί να τελειώνεις με την επανάληψη των Γερμανικών (την Τρίτη δίνουμε τα γραπτά για το KDS, μην ξεχνιόμαστε) ποστάρεις προσπαθώντας να βάλεις τάξη στην απόλυτη αταξία… Προσπαθείς να καταλάβεις ποια μαζοχιστική δύναμη σε έλκει, ώστε να βασανίζεσαι με κάτι που εξ αρχής γνωρίζεις πως δεν έχει μέλλον, παρά μόνο τέλος. Μόνο ως μαζοχισμός μπορεί να χαρακτηριστεί το γεγονός πως βγαίνοντας από μια μακροχρόνια σχέση και μένοντας συνειδητά μόνη, έχεις αρχίσει να έχεις αισθήματα για κάποιον που δεν επιτρέπεται... Το ξέρεις πως δεν πρέπει αλλά τον σκέφτεσαι παραπάνω από ότι πρέπει, σου αρέσει που σε εμπιστεύεται, σε εκνευρίζει απίστευτα όταν σε αγνοεί επιδεικτικά και κάνει πως δεν ενδιαφέρεται καθόλου για εσένα και κατά ένα περίεργο τρόπο αυτό το διάστημα η δίαιτα γίνεται χωρίς την παραμικρή παρασπονδία…

Θα περάσει...