Και για να γίνω ποιο σαφής, έχουμε την παρακάτω υπόθεση εργασίας : Είσαι νέα, ωραία, πλην όμως τον τελευταίο χρόνο ατυχήσασα, τα πράγματα όμως αλλάζουν, φτιάχνει η ψυχολογία σου, έχεις αρχίζει να χάνεις κιλάκια (εντάξει θέλεις ακόμα καμιά δεκαπενταριά για να πλησιάσεις το πρότυπο Beloucci, αλλά είσαι σε καλό δρόμο), η εγκεφαλική νέκρωση της δουλειάς παραμένει στα ίδια επίπεδα, συνεχίζεις να στέλνεις βιογραφικά, στο διδακτορικό όλα under control, ενώ ο τομέας των αισθηματικών για τα ευαίσθητα Παρθενάκια του Σεπτεμβρίου –όπως θα έλεγε και η αγαπημένη μας Λίτσα Πατέρα- θυμίζει κάτι από σουρεαλιστική ταινία καθώς ότι συμβαίνει το υπεραναλύεις σε βαθμό που τσακίζει το νευρικό σύστημα τόσο το δικό σου αλλά το βασικότερο των άλλων.

Αναλυτικότερα, έχεις ξεκινήσει να γνωρίζει πολύ κόσμο, πηγαίνεις για καφεδάκια, ποτάκια, τονώνεται ο εγωισμός σου όσο δεν φαντάζεσαι, πετάς τις απίστευτες ατάκες σου, μαζεύεις τηλεφωνάκια, κάνεις πολλές χαριτωμενιές, έχεις αρχίσει να έχεις πέραση και να το απολαμβάνεις .Μέχρις τούδε δεν έχεις βρει κάποιον να σε συγκινήσει ιδιαίτερα, άσε που είσαι και λίγο –ως πολύ να λέμε καλύτερα- περίεργη (μεταξύ μας, που πας ρε κοπελιά και πολύ έξυπνο και με ευγενική φυσιογνωμία και το βασικότερο μονογαμικό, κάτσε εκεί που κάθεσαι και μην σε ακούσω να βγάζεις τσιμουδιά).

Το θεματάκι μας ξεκινάει όταν έρχεται η στιγμή που γνωρίζεις κάποιον που ενώ στην αρχή δεν σου κάνει απολύτως καμία μα καμία εντύπωση, για πολλούς και διαφόρους λόγους, ξαφνικά δεν ξέρεις και εσύ το γιατί, τον βρίσκεις γλυκούλη και εκεί αρχίζουν τα δράματα. Γιατί ενώ είσαι 1000% σίγουρη πως με αυτόν τον συγκεκριμένο τύπο- ο τελευταίος άντρας επάνω στη γη να ήταν -δεν θα έκανες ποτέ μα ποτέ τίποτα (και όχι γιατί είναι Κουασιμόδος ακριβώς το αντίθετο, μην σας πω δε πως στη συγκεκριμένη διανομή ρόλων εγώ θα μπορούσα να έχω τον ρόλο της Μαρίας της άσχημης, αλλά γιατί δεν έχει κανένα μα κανένα χαρακτηριστικό από αυτά που αναζητάς σε έναν άντρα, άσε που του ρίχνεις και τρία χρονάκια) κάτι σε πιάνει και τον σκέφτεσαι. Και έτσι ξαφνικά –όπως λέει και ο Αντωνάκης - σου την δίνει και αποφασίζεις να το προχωρήσεις λίγο παραπέρα. Αυτός δείχνει να απολαμβάνει το παιχνίδι, πλην όμως δεν έχει ξεκάθαρα εκδηλωθεί, απλά διαισθάνεσαι (χωρίς την βοήθεια του Χαρδαβέλλα) πως εκεί έξω κάτι υπάρχει. Προχωράς παραπέρα χωρίς να υπάρχει έρωτας ή οτιδήποτε άλλο και διαπιστώνεις πως αφού ρε κοπελιά δε το σηκώνεις το ποτό τι το πίνεις το ρημάδι και χαλιέσαι? Το αποτέλεσμα είναι να υπεραναλύεις (και είπαμε να τσακίζεις το νευρικό σύστημα τόσο το δικό σου αλλά το βασικότερο του άλλου) μια φάση που έγινε απλά για να γίνει και θα μπορούσε να επαναληφθεί χωρίς καμία δέσμευση και χωρίς κανένα κανόνα, να αμφιβάλλεις μήπως όντως αυτός ο τύπος σου αρέσει και να τον αφήνεις να σου γαμάει (με το μπαρδόν για την έκφραση) αυτήν την ταλαιπωρημένη ψυχολογία σου καθώς αφήνει να διαχέεται στον αέρα πως δεν του άρεσες, άσε δε που σου προτείνει να γίνετε δυο καλά φιλαράκια...(μα την Παναγία της Γουαδελούπης, αυτό δεν το έχω ξανακούσει μετά από κάτι που ούτε καν έχει ξεκινήσει)...Άσε δε που το περίμενες εντελώς διαφορετικό (αυτές οι ταινίες μας έχουν καταστρέψει). Και τώρα σας ρωτάω, μετά από αυτά τα κουλά τα σκίζεις ή δεν τα σκίζεις τα πτυχία σου μαζεύεις τα μπογαλάκια σου και την κάνεις για την Αφρική παρεά με τους Μασάι?