Sunday, May 06, 2007
posted by liliputaner at 9:08 AM


Στην τρυφερή ηλικία των τεσσάρων-πέντε ετών και ενώ άλλα παιδάκια έπαιζαν ανέμελα στις παιδικές χαρές και βασάνιζαν τα άλλα παιδάκια, εγώ έβρισκα απίστευτη ηδονή στο να δοκιμάζω ότι μου απαγορευόταν, με αποτέλεσμα να έχουμε αναπτύξει φιλικές σχέσεις με το τότε ιατρικό προσωπικό του Παίδων! Αγαπημένο μου χόμπι ήταν το κάψιμο των χεριών.. Ναι, ναι καλά διαβάσατε.. Η μανούλα μου συνέχεια φώναζε: «Μηηηη, παιδί μου, μακριά τα χέρια από την κουζίνα, κάνει τζιζ!!». Φυσικά εγώ δεν καταλάβαινα ούτε από τζιζ ούτε από τζαζ …Πλησίαζα ατρόμητη και έβαζα τα χέρια μου επάνω στα καυτά μάτια της κουζίνας, μέχρι να διαπιστώσω μόνη μου ότι όντως κάτι δεν πάει καλά με αυτό το μηχάνημα και τελικά μάλλον κάτι παραπάνω ήξερε η μανούλα, και μετά να σου κλάματα, φωνές, ιώδια με όλα τα επακόλουθα…

Μεγαλώνοντας υποτίθεται πως έμαθα να μην βάζω τα χεράκια μου πάνω στα καυτά μάτια της κουζίνας, ωστόσο το τελευταίο διάστημα συνεχώς ανακαλύπτω πως τελικά δεν πρόκειται να μεγαλώσω ποτέ… Γιατί μπορεί τώρα το κάψιμο να μην είναι σωματικό, αλλά έχει μεταφερθεί σε άλλο επίπεδο, αυτό το ρημαδο-συναισθηματικό, που σε κάνει να αισθάνεσαι πρωταγωνίστρια στο Sex and the City…με αποτέλεσμα να βρίσκεσαι Κυριακή μεσημέρι με την «Κάρεν», να πίνετε μπυρίτσες στην παραλία, κάτω από τον καυτό ήλιο και τους ήχους του «Closer» των Travis, μέσα στο πράσινο φορεματάκι και τις χρυσές μπαλαρίνες σου να αναστεναζεις και να έχεις την «Κάρεν» τώρα να σου φωνάζει: «Μηηηη, κοριτσάκι μου, μείνε μακριά, κάνει τζιζ!!».

Θα περάσει και αυτό, αυτό σου λέει, αλλά εσύ ξέρεις πως δεν θα είναι τόσο εύκολο… Εδώ δεν υπάρχει το αντίστοιχο νοσοκομείο, να πας να σε περιθάλψουν και ούτε γάτα ούτε ζημιά.. Από την πρώτη ματιά το ένιωθες πως εδώ έχουμε θέμα, αλλά το απωθούσες από το μυαλό σου…Η τέλεια χημεία, η καλή αίσθηση του χιούμορ, η επικοινωνία, η πνευματικότητα και ένα σωρό άλλα το κάνουν τόσο θελκτικό…Αλλιώς δεν εξηγείται το ότι Κυριακή βραδάκι, αντί να τελειώνεις με την επανάληψη των Γερμανικών (την Τρίτη δίνουμε τα γραπτά για το KDS, μην ξεχνιόμαστε) ποστάρεις προσπαθώντας να βάλεις τάξη στην απόλυτη αταξία… Προσπαθείς να καταλάβεις ποια μαζοχιστική δύναμη σε έλκει, ώστε να βασανίζεσαι με κάτι που εξ αρχής γνωρίζεις πως δεν έχει μέλλον, παρά μόνο τέλος. Μόνο ως μαζοχισμός μπορεί να χαρακτηριστεί το γεγονός πως βγαίνοντας από μια μακροχρόνια σχέση και μένοντας συνειδητά μόνη, έχεις αρχίσει να έχεις αισθήματα για κάποιον που δεν επιτρέπεται... Το ξέρεις πως δεν πρέπει αλλά τον σκέφτεσαι παραπάνω από ότι πρέπει, σου αρέσει που σε εμπιστεύεται, σε εκνευρίζει απίστευτα όταν σε αγνοεί επιδεικτικά και κάνει πως δεν ενδιαφέρεται καθόλου για εσένα και κατά ένα περίεργο τρόπο αυτό το διάστημα η δίαιτα γίνεται χωρίς την παραμικρή παρασπονδία…

Θα περάσει...

 
Sunday, April 22, 2007
posted by liliputaner at 1:27 PM

Είμαι σίγουρη πως όλοι κάποια στιγμή έχετε βρεθεί σε φάση «θέλω και δεν θέλω». Η συγκεκριμένη φάση χαρακτηρίζεται από αμφιβολίες, διλήμματα, αμέτρητους καφέδες με έναν κολλητό ή μια κολλητή (για να έχουμε σφαιρική άποψη του ζητήματος καθώς άλλη χάρη έχουν τα μάτια της Έλλης και άλλη του Μπάμπη), μικρές παρασπονδίες σε αυτή τη δύσμοιρη δίαιτα, ποτάκια και ξενύχτια κάτω από τους ήχους τραγουδιών που κατά έναν περίεργο τρόπο όλα μα όλα (ναι, ναι σε αυτή τη φάση ακόμα και τα κάλαντα έχουν κάτι να σου πουν) έχουν γραφτεί για το προβληματάκι σου. Και ενώ στην αρχή εκανες την πλακίτσα σου, τώρα δεν γελάς καθόλου, μάλσιτα έχεις αρχίσει να του αφιερώνεις παραπάνω χρόνο από ότι θα έπρεπε .

Είναι ωραίο να τα θέλεις όλα, αλλά δυστυχώς δεν είσαι πια παιδί, όπου στο παιχνίδι όλες οι ζαβολιές επιτρέπονται, τώρα το παιχνίδι έχει κανόνες, έχει «όχι» και «πρέπει», που πρέπει να σεβαστείς και να τηρήσεις…Και όμως υπάρχει κάτι τόσο μυστήριο και συνάμα τόσο θελκτικό και εκτός συνόρων λογικής που σε κάνει να θέλεις να πάρεις μια βαθιά ανάσα και να βουτήξεις σε αυτά τα γκριζοπράσινα νερά, να εξερευνήσεις όλο τον βυθό, ακόμα και αν ξέρεις πως το οξυγόνο σου τελειώνει...Ίσως να είναι αυτό το κάτι που τόσο καιρό έψαχνες, αλλά το βρήκες σε λάθος χρόνο…

Άραγε ανάμεσα στις ενοχές και στα απωθημένα τι είναι προτιμότερο να επιλέξεις;

 
Sunday, March 04, 2007
posted by liliputaner at 12:59 PM


Καλό μήνα σε όλους και σε όλες! Μου λείψατε πολύβρε παλιόπαιδα! Η έλλειψη χρόνου, η έκλειψη σελήνης, ο ανάδρομος Ερμής και η τεμπελιά με έκαναν να μην έχω διάθεση να postaρω και το βασικότερο να μην έχω χρόνο να απολαύσω όλους εσάς…Τα τελευταίο καιρό με απασχόλησαν όπως πάντα, πολλά κουλά.

Και για να γίνω ποιο σαφής, έχουμε την παρακάτω υπόθεση εργασίας : Είσαι νέα, ωραία, πλην όμως τον τελευταίο χρόνο ατυχήσασα, τα πράγματα όμως αλλάζουν, φτιάχνει η ψυχολογία σου, έχεις αρχίζει να χάνεις κιλάκια (εντάξει θέλεις ακόμα καμιά δεκαπενταριά για να πλησιάσεις το πρότυπο Beloucci, αλλά είσαι σε καλό δρόμο), η εγκεφαλική νέκρωση της δουλειάς παραμένει στα ίδια επίπεδα, συνεχίζεις να στέλνεις βιογραφικά, στο διδακτορικό όλα under control, ενώ ο τομέας των αισθηματικών για τα ευαίσθητα Παρθενάκια του Σεπτεμβρίου –όπως θα έλεγε και η αγαπημένη μας Λίτσα Πατέρα- θυμίζει κάτι από σουρεαλιστική ταινία καθώς ότι συμβαίνει το υπεραναλύεις σε βαθμό που τσακίζει το νευρικό σύστημα τόσο το δικό σου αλλά το βασικότερο των άλλων.

Αναλυτικότερα, έχεις ξεκινήσει να γνωρίζει πολύ κόσμο, πηγαίνεις για καφεδάκια, ποτάκια, τονώνεται ο εγωισμός σου όσο δεν φαντάζεσαι, πετάς τις απίστευτες ατάκες σου, μαζεύεις τηλεφωνάκια, κάνεις πολλές χαριτωμενιές, έχεις αρχίσει να έχεις πέραση και να το απολαμβάνεις .Μέχρις τούδε δεν έχεις βρει κάποιον να σε συγκινήσει ιδιαίτερα, άσε που είσαι και λίγο –ως πολύ να λέμε καλύτερα- περίεργη (μεταξύ μας, που πας ρε κοπελιά και πολύ έξυπνο και με ευγενική φυσιογνωμία και το βασικότερο μονογαμικό, κάτσε εκεί που κάθεσαι και μην σε ακούσω να βγάζεις τσιμουδιά).

Το θεματάκι μας ξεκινάει όταν έρχεται η στιγμή που γνωρίζεις κάποιον που ενώ στην αρχή δεν σου κάνει απολύτως καμία μα καμία εντύπωση, για πολλούς και διαφόρους λόγους, ξαφνικά δεν ξέρεις και εσύ το γιατί, τον βρίσκεις γλυκούλη και εκεί αρχίζουν τα δράματα. Γιατί ενώ είσαι 1000% σίγουρη πως με αυτόν τον συγκεκριμένο τύπο- ο τελευταίος άντρας επάνω στη γη να ήταν -δεν θα έκανες ποτέ μα ποτέ τίποτα (και όχι γιατί είναι Κουασιμόδος ακριβώς το αντίθετο, μην σας πω δε πως στη συγκεκριμένη διανομή ρόλων εγώ θα μπορούσα να έχω τον ρόλο της Μαρίας της άσχημης, αλλά γιατί δεν έχει κανένα μα κανένα χαρακτηριστικό από αυτά που αναζητάς σε έναν άντρα, άσε που του ρίχνεις και τρία χρονάκια) κάτι σε πιάνει και τον σκέφτεσαι. Και έτσι ξαφνικά –όπως λέει και ο Αντωνάκης - σου την δίνει και αποφασίζεις να το προχωρήσεις λίγο παραπέρα. Αυτός δείχνει να απολαμβάνει το παιχνίδι, πλην όμως δεν έχει ξεκάθαρα εκδηλωθεί, απλά διαισθάνεσαι (χωρίς την βοήθεια του Χαρδαβέλλα) πως εκεί έξω κάτι υπάρχει. Προχωράς παραπέρα χωρίς να υπάρχει έρωτας ή οτιδήποτε άλλο και διαπιστώνεις πως αφού ρε κοπελιά δε το σηκώνεις το ποτό τι το πίνεις το ρημάδι και χαλιέσαι? Το αποτέλεσμα είναι να υπεραναλύεις (και είπαμε να τσακίζεις το νευρικό σύστημα τόσο το δικό σου αλλά το βασικότερο του άλλου) μια φάση που έγινε απλά για να γίνει και θα μπορούσε να επαναληφθεί χωρίς καμία δέσμευση και χωρίς κανένα κανόνα, να αμφιβάλλεις μήπως όντως αυτός ο τύπος σου αρέσει και να τον αφήνεις να σου γαμάει (με το μπαρδόν για την έκφραση) αυτήν την ταλαιπωρημένη ψυχολογία σου καθώς αφήνει να διαχέεται στον αέρα πως δεν του άρεσες, άσε δε που σου προτείνει να γίνετε δυο καλά φιλαράκια...(μα την Παναγία της Γουαδελούπης, αυτό δεν το έχω ξανακούσει μετά από κάτι που ούτε καν έχει ξεκινήσει)...Άσε δε που το περίμενες εντελώς διαφορετικό (αυτές οι ταινίες μας έχουν καταστρέψει). Και τώρα σας ρωτάω, μετά από αυτά τα κουλά τα σκίζεις ή δεν τα σκίζεις τα πτυχία σου μαζεύεις τα μπογαλάκια σου και την κάνεις για την Αφρική παρεά με τους Μασάι?

 
Sunday, February 11, 2007
posted by liliputaner at 3:03 PM


Όχι δεν πήρα τα βουνά, αν και θα έπρεπε με όσα συμβαίνουν γύρω μας καθημερινά, ούτε μου την έχει δώσει η δίαιτα- την οποία by the way δεν την τήρησα την προηγούμενη εβδομάδα - με όλα τα στερητικά σύνδρομα που μπορεί να προκαλεί, ούτε είμαι στα down μου λόγω αυτού του γλυκανάλατου Βαλεντίνου που έρχεται ολοταχώς, εξάλλου έχω και το γράμμα που μου έγραψε sur measure η απίστευτη blogoμανούλα Attalanti οπότε ξορκίζω όλα τα κακά, ούτε η εγκεφαλική νέκρωση της δουλειάς με έχει επηρεάσει –αλήθεια σας λέω, είμαι η Liliputanerin και είμαι καλά- απλά την προηγούμενη εβδομάδα ή εγώ δεν διαχειριζόμουν σωστά τον χρόνο μου οπότε και δεν προλάβαινα ούτε τα mail μου ούτε τα αγαπημένα μου blogs να διαβάσω ή κάποια χωροχρονική μεταβολή προκάλεσε αυτό το χάος (βλέπε Χ-files)…

 
Monday, January 22, 2007
posted by liliputaner at 6:21 AM


Έπρεπε να το είχα καταλάβει, εδώ και καιρό διέκρινα το λάγνο βλέμμα του κάθε φορά που με κοίταγε. Με πολιορκούσε εδώ και δυο περίπου εβδομάδες, αλλά εγώ πρόβαλλα σθεναρή αντίσταση…Τελικά δεν άντεξα το στενό μαρκάρισμα του και υπέκυψα… Αυτό το παλιόπαιδο με έριξε!!! Σε όλες όμως τις ιστορίες αγάπης παραμονεύει μια πεθερά, έτσι έπρεπε να το είχα καταλάβει τι θα με περίμενε, αυτός δεν ήταν οποιοδήποτε υιός ήταν ο ιός της γρίπης!!!

Αυξάνοντας το στατιστικό δείγμα των Ελλήνων που τους έριξε κάτω μία από αυτές τις ιώσεις που περιφέρονται στον «ανοιξιάτικο» ελληνικό χώρο πέρασα το σαββατοκύριακο αλλά και τη σημερινή ημέρα (και όπως όλα δείχνουν μάλλον έτσι θα περάσω και την αυριανή) σε κατ’οίκον περιορισμό, καθηλωμένη μπροστά στην τηλεόραση και ενίοτε μπροστά στο PC googlάροντας και utubempάροντας (κε Μπαμπινιώτη συγχωρήστε με για το γλωσσοπλαστικό θάρρος μου αλλά πως αλλιώς μπορώ να χαρακτηρίσω την παραπάνω διαδικασία;).

Μέσα στο γαλάζιο flees με την κουκούλα φορεμένη στο κεφάλι σε συνδυασμό με το κοκτέιλ αντιπυρετικών και παυσίπονων καθώς και με μια οκτάβα (μην σας πω και δυο) πιο μπάσα φωνή πιο πολύ στον Eminem φέρνω παρά σε άρρωστο κοριτσάκι. Πάντως δεν πρέπει να γκρινιάζω γιατί αυτή η γρίπη δεν είναι σαν τις άλλες, αυτή τα συνδυάζει όλα και σε προετοιμάζει από τώρα για το μέλλον, σου δείχνει από τώρα πως θα είναι η περίοδος εγκυμοσύνης με ανακατωσούρες, ναυτίες και ένα σωρό άλλες στομαχικές διαταραχές. Σου δείχνει με τα συμπτώματα του «στόματος τσαρουχιού» πως θα γίνει ο λαιμός σου κι το στόμα σου αν καπνίζεις 10 πακέτα τσιγάρα την ημέρα. Σε προετοιμάζει για τα μπανάκια σου στην Αιδηψό (η Μύκονος ανήκει στο παρελθόν!!) με τους αφόρητους πόνους στις αρθρώσεις. H έντονη κόκκινη μύτη σου δείχνει πως θα είσαι κλόουν (είναι και επίκαιρο μιας και στις 28 ανοίγει το Τρώδιο)!! Άσε που με την πίεση στα αυτάκια, κάνεις προσομοίωση πτήσης σε προβληματική καμπίνα!

Περαστικά μας!!!

 
Sunday, January 14, 2007
posted by liliputaner at 1:51 PM


Καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς, αν και είναι κάτι το οποίο δεν με παίρνει να το εξασκώ και πολύ –λόγω τάματος στην Αγία Δίαιτα (λεπτομέρειες στα προσεχώς)- εντούτοις την Παρασκευή που μας πέρασε θα έπρεπε να το κάνω από το πρωί. Η Παρασκευή ήταν μια μέρα λίγο αλλιώτικη από τις άλλες, αν είχε χρώμα θα ήταν ροζ με κίτρινο πουά με μουσική υπόκρουση από το show του συγχωρεμένου Benny Hill. Ξυπνώντας το πρωί τίποτα δεν μπορούσε να με προετοιμάσει για το show που θα έδινα κατά τη διάρκεια της ημέρας.

Ξεκινάμε από τη δουλειά, ναι σωστά καταλάβατε, εκείνη τη super φανταστική δουλίτσα, ασχέτου αντικειμένου που πολύ αγαπάω. Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να αναφέρω πως η δουλειά, ανάμεσα σε όλα τα άλλα περιλαμβάνει και επαφή με κοινό, και όταν λέμε κοινό μην φανταστείτε, κοινό θεάτρου ή κινηματογράφου, περισσότερο σε κοινό ποδοσφαιρικού αγώνα κάνει, με τα κερματάκια του και τα μπουκαλάκια του στο χέρι, έτοιμο στο πρώτο σφύριγμα να στα φέρει στο κεφάλι. Την Παρασκευή, λοιπόν, ο Γενικός Γραμματέας της υπηρεσίας, έκανε βόλτες στον όροφο μας, για να ευχηθεί στο σκληρά εργαζόμενο προσωπικό και παράλληλα να κάνει και το εφέ του ο άνθρωπος. Έλα όμως που εγώ ούτε τον είχα δει, ούτε τον ήξερα και ούτε φρόντισα να τον μάθω. Έτσι λοιπόν, όταν έσκασε μύτη στο γραφείο ένας μεσόκοπος καημένος κυριούλης με άσπρα μαλλιά (μεταξύ μας, εγώ τον έκοβα για κανένα συνταξιούχο που κάποιο πρόβλημα με τη σύνταξη του είχε και έκανε λάθος τον όροφο) και μου πρότεινε το χέρι του λέγοντας : «Χρόνια Πολλά, καλή Χρονιά», η απάντηση μου πολύ φυσικά ήταν : «Καλή Χρονιά, τι θα θέλατε;».Ακολούθησαν κάποια γελάκια αμηχανίας, και η έντρομη φωνή του προϊσταμένου «Μα καλά παιδί μου, ο Γενικός, ο Γενικός!!». Προς στιγμή νόμιζα πως έπεσε ο γενικός διακόπτης ρεύματος, έτσι που τσίριζε... Περιττό να σας πω, πως όλος ο δεύτερος όροφος μιλάει για εμένα!

Μετά τη δουλειά, σειρά είχε το κομμωτήριο. Στο κομμωτήριο λοιπόν συνήθως με χτενίζει ένα παιδί (τώρα ακριβώς παιδί δεν το λες, γιατί τα έχει τα χρονάκια του), το οποίο έχει για να το θέσω κόσμια ¨μεγάλο κούτελο¨. Αυτό που με κουράζει απίστευτα στο κομμωτήριο είναι το αναγκαίο κακό της ¨κουβεντούλας¨, ωστόσο και για να περάσει η ώρα αλλά και να μην βγεις σαν την τρελή, οφείλεις να συμμετέχεις. Έτσι την Παρασκευή, η θεματική ενότητα της συζήτησης μας ήταν ¨τα προβλήματα υγείας¨, είπα και εγώ για τον θυροειδή και ακούω το παιδί να λέει: «Άσε αγάπη μου, και εγώ έκοψα το κάπνισμα δύο ολόκληρους μήνες για να βάλω τα εμφυτεύματα». Εγώ συνήθως δεν σχολιάζω, έλα όμως που την Παρασκευή με είχε πιάσει το National Geographic μου και ήθελα να τα μάθω όλα μα όλα, οπότε γεμάτη απορία, ρωτάω : «Και δεν μου λες, πως γίνεται αυτή η διαδικασία; Φαντάζομαι θα είναι και επίπονη ε; Έχω διαβάσει πως λαμβάνουν μόσχευμα από τα υγιή μαλλιά και τα τοποθετούν με χειρουργική επέμβαση στα προβληματικά σημεία». Το παιδί χαμογελάει και μου λέει: «Εμφυτεύματα έβαλα στα δόντια, αλλά τώρα που το λες…».

Πηγαίνοντας σπίτι και μην πιστεύοντας πως μέσα σε μια ημέρα είχα κατορθώσει να αποκομίσω twelve points ή douze points στο διαγωνισμό: «How embarrased can you feel in one day έκανα μια στάση στο supermarket της γειτονιάς μου. Στο ταμείο λοιπόν, να σου ο Δημήτρης. Ο τελευταίος που ήθελα να δω, τη συγκεκριμένη ημέρα και με το πακέτο για τις δύσκολες ημέρες του μήνα, ανά χείρας ήταν ο Δημήτρης. Ο Δημήτρης είναι ένα παιδί από το γυμναστήριο, ψηλό νταβραντισμένο, με όλες τις χάρες, με τον οποίο πάντα υπήρχε μια χημεία, αλλά ποτέ το κατάλληλο timing. Ο Δημήτρης λοιπόν με ένα πακέτο καφέ στο χέρι και κοιτώντας να δει τι είχα αγοράσει με ρωτάει: «Τι κάνεις καλό μου, καιρό έχω να σε δω». Ψύχραιμη λοιπόν και πάντα με το πακέτο για τις δύσκολες ημέρες του μήνα ανά χείρας απαντώ: «Ε τι να κάνω Δημήτρη μου, σήμερα από το πρωί κάνω υπομονή και εντύπωση!».

 
Saturday, January 06, 2007
posted by liliputaner at 12:58 PM


Καλή Χρονιά σε όλους!!!