Είμαι σίγουρη πως όλοι κάποια στιγμή έχετε βρεθεί σε φάση «θέλω και δεν θέλω». Η συγκεκριμένη φάση χαρακτηρίζεται από αμφιβολίες, διλήμματα, αμέτρητους καφέδες με έναν κολλητό ή μια κολλητή (για να έχουμε σφαιρική άποψη του ζητήματος καθώς άλλη χάρη έχουν τα μάτια της Έλλης και άλλη του Μπάμπη), μικρές παρασπονδίες σε αυτή τη δύσμοιρη δίαιτα, ποτάκια και ξενύχτια κάτω από τους ήχους τραγουδιών που κατά έναν περίεργο τρόπο όλα μα όλα (ναι, ναι σε αυτή τη φάση ακόμα και τα κάλαντα έχουν κάτι να σου πουν) έχουν γραφτεί για το προβληματάκι σου. Και ενώ στην αρχή εκανες την πλακίτσα σου, τώρα δεν γελάς καθόλου, μάλσιτα έχεις αρχίσει να του αφιερώνεις παραπάνω χρόνο από ότι θα έπρεπε .

Είναι ωραίο να τα θέλεις όλα, αλλά δυστυχώς δεν είσαι πια παιδί, όπου στο παιχνίδι όλες οι ζαβολιές επιτρέπονται, τώρα το παιχνίδι έχει κανόνες, έχει «όχι» και «πρέπει», που πρέπει να σεβαστείς και να τηρήσεις…Και όμως υπάρχει κάτι τόσο μυστήριο και συνάμα τόσο θελκτικό και εκτός συνόρων λογικής που σε κάνει να θέλεις να πάρεις μια βαθιά ανάσα και να βουτήξεις σε αυτά τα γκριζοπράσινα νερά, να εξερευνήσεις όλο τον βυθό, ακόμα και αν ξέρεις πως το οξυγόνο σου τελειώνει...Ίσως να είναι αυτό το κάτι που τόσο καιρό έψαχνες, αλλά το βρήκες σε λάθος χρόνο…

Άραγε ανάμεσα στις ενοχές και στα απωθημένα τι είναι προτιμότερο να επιλέξεις;