Καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς, αν και είναι κάτι το οποίο
δεν με παίρνει να το εξασκώ και πολύ –λόγω τάματος στην Αγία Δίαιτα (λεπτομέρειες στα προσεχώς)- εντούτοις την Παρασκευή που μας πέρασε θα έπρεπε να το κάνω από το πρωί. Η Παρασκευή ήταν μια μέρα λίγο αλλιώτικη από τις άλλες, αν είχε χρώμα θα ήταν ροζ με κίτρινο πουά με μουσική υπόκρουση από το
show του συγχωρεμένου
Benny Hill. Ξυπνώντας το πρωί τίποτα δεν μπορούσε να με προετοιμάσει για το
show που θα έδινα κατά τη διάρκεια της ημέρας.
Ξεκινάμε από τη δουλειά, ναι σωστά καταλάβατε, εκείνη τη super φανταστική δουλίτσα, ασχέτου αντικειμένου που πολύ αγαπάω. Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να αναφέρω πως η δουλειά, ανάμεσα σε όλα τα άλλα περιλαμβάνει και επαφή με κοινό, και όταν λέμε κοινό μην φανταστείτε, κοινό θεάτρου ή κινηματογράφου, περισσότερο σε κοινό ποδοσφαιρικού αγώνα κάνει, με τα κερματάκια του και τα μπουκαλάκια του στο χέρι, έτοιμο στο πρώτο σφύριγμα να στα φέρει στο κεφάλι. Την Παρασκευή, λοιπόν, ο Γενικός Γραμματέας της υπηρεσίας, έκανε βόλτες στον όροφο μας, για να ευχηθεί στο σκληρά εργαζόμενο προσωπικό και παράλληλα να κάνει και το εφέ του ο άνθρωπος. Έλα όμως που εγώ ούτε τον είχα δει, ούτε τον ήξερα και ούτε φρόντισα να τον μάθω. Έτσι λοιπόν, όταν έσκασε μύτη στο γραφείο ένας μεσόκοπος καημένος κυριούλης με άσπρα μαλλιά (μεταξύ μας, εγώ τον έκοβα για κανένα συνταξιούχο που κάποιο πρόβλημα με τη σύνταξη του είχε και έκανε λάθος τον όροφο) και μου πρότεινε το χέρι του λέγοντας : «Χρόνια Πολλά, καλή Χρονιά», η απάντηση μου πολύ φυσικά ήταν : «Καλή Χρονιά, τι θα θέλατε;».Ακολούθησαν κάποια γελάκια αμηχανίας, και η έντρομη φωνή του προϊσταμένου «Μα καλά παιδί μου, ο Γενικός, ο Γενικός!!». Προς στιγμή νόμιζα πως έπεσε ο γενικός διακόπτης ρεύματος, έτσι που τσίριζε... Περιττό να σας πω, πως όλος ο δεύτερος όροφος μιλάει για εμένα!
Μετά τη δουλειά, σειρά είχε το κομμωτήριο. Στο κομμωτήριο λοιπόν συνήθως με χτενίζει ένα παιδί (τώρα ακριβώς παιδί δεν το λες, γιατί τα έχει τα χρονάκια του), το οποίο έχει για να το θέσω κόσμια ¨μεγάλο κούτελο¨. Αυτό που με κουράζει απίστευτα στο κομμωτήριο είναι το αναγκαίο κακό της ¨κουβεντούλας¨, ωστόσο και για να περάσει η ώρα αλλά και να μην βγεις σαν την τρελή, οφείλεις να συμμετέχεις. Έτσι την Παρασκευή, η θεματική ενότητα της συζήτησης μας ήταν ¨τα προβλήματα υγείας¨, είπα και εγώ για τον θυροειδή και ακούω το παιδί να λέει: «Άσε αγάπη μου, και εγώ έκοψα το κάπνισμα δύο ολόκληρους μήνες για να βάλω τα εμφυτεύματα». Εγώ συνήθως δεν σχολιάζω, έλα όμως που την Παρασκευή με είχε πιάσει το National Geographic μου και ήθελα να τα μάθω όλα μα όλα, οπότε γεμάτη απορία, ρωτάω : «Και δεν μου λες, πως γίνεται αυτή η διαδικασία; Φαντάζομαι θα είναι και επίπονη ε; Έχω διαβάσει πως λαμβάνουν μόσχευμα από τα υγιή μαλλιά και τα τοποθετούν με χειρουργική επέμβαση στα προβληματικά σημεία». Το παιδί χαμογελάει και μου λέει: «Εμφυτεύματα έβαλα στα δόντια, αλλά τώρα που το λες…».
Πηγαίνοντας σπίτι και μην πιστεύοντας πως μέσα σε μια ημέρα είχα κατορθώσει να αποκομίσω twelve points ή douze points στο διαγωνισμό: «How embarrased can you feel in one day?» έκανα μια στάση στο supermarket της γειτονιάς μου. Στο ταμείο λοιπόν, να σου ο Δημήτρης. Ο τελευταίος που ήθελα να δω, τη συγκεκριμένη ημέρα και με το πακέτο για τις δύσκολες ημέρες του μήνα, ανά χείρας ήταν ο Δημήτρης. Ο Δημήτρης είναι ένα παιδί από το γυμναστήριο, ψηλό νταβραντισμένο, με όλες τις χάρες, με τον οποίο πάντα υπήρχε μια χημεία, αλλά ποτέ το κατάλληλο timing. Ο Δημήτρης λοιπόν με ένα πακέτο καφέ στο χέρι και κοιτώντας να δει τι είχα αγοράσει με ρωτάει: «Τι κάνεις καλό μου, καιρό έχω να σε δω». Ψύχραιμη λοιπόν και πάντα με το πακέτο για τις δύσκολες ημέρες του μήνα ανά χείρας απαντώ: «Ε τι να κάνω Δημήτρη μου, σήμερα από το πρωί κάνω υπομονή και εντύπωση!».
