Μετά την κάπως περίεργη διάθεση των προηγούμενων εβδομάδων οι τελευταίες ημέρες αυτού του πολυτάραχου για εμένα έτους με βρίσκουν στο πιο αλέγκρο μου. Καθοριστικό ρόλο σε αυτή την αλλαγή διαδραματίζουν τα φωτάκια στα μπαλκόνια και το άπλετο φως των ημερών, ο χαρούμενος κόσμος καθώς και η ανεύρεση χρόνου για τους φίλους και τις φίλες μου. Το μόνο παρατράγουδο σε αυτό το κατ’ άλλα ευχάριστο και γιορτινό κλίμα είναι η προσφάτως προσωρινή ανεύρεση εργασίας. Για να γίνω πιο σαφής:

Σκηνή 1^η¨: Είσαι νέα γεωλόγος με πολλά όνειρα για ετούτη τη ζωή, κάνεις ένα μεταπτυχιακό πάνω σε περιβαλλοντικά θέματα, συνεχίζεις με ένα διδακτορικό πάνω-κάτω στο ίδιο θέμα, μιλάς και τέσσερις γλώσσες και κάπως έτσι ξεκινάς εδώ και περίπου τρεις μήνες να αναζητάς δουλειά, το αποτέλεσμα της αναζήτησης όμως σε απογοητεύει. Όλοι συμφωνούν πως έχεις πάρα πολλά προσόντα αλλά δεν έχεις προϋπηρεσία. Hello!!!! Όχι δηλαδή ακόμα και η Ελένη-Γλύκατζη Αρβελέρ να ήμουν, πότε να προλάβω να έχω και πολυετή προϋπηρεσία;;

Σκηνή 2^η : Μετά από πολύ σκέψη αποφασίζεις να βρεις κάτι προσωρινό μιας και δεν γίνεται ολόκληρη γαϊδούρα να πληρώνουν ακόμα οι γονείς σου τα ταξιδάκια, τις εξόδους σου και τα καταναλωτικά αμόκ που σε καταλαμβάνουν ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Η λύση των ιδιαίτερων μαθημάτων σε εξάχρονα, δεκάχρονα κλπ έχει προ πολλού απορριφθεί ελλείψει χημείας μη σας πω και μαθηματικών. Η διδασκαλία σε παιδιά αυτών των ηλικιών απαιτεί μεταξύ άλλων –για όσους γνωρίζουν και ασχολούνται με το σπορ- ιώβεια υπομονή, κάτι που όσοι με ξέρουν μπορούν να σας διαβεβαιώσουν πως δεν διαθέτω. Έτσι η διοικητική θέση με σύμβαση μερικών μηνών σε μια υπηρεσία, με αντικείμενο εντελώς ασχέτου, δεν με χάλαγε (εξάλλου το έχουμε ξαναπεί η δουλειά, δεν είναι ντροπή, αφήστε που θα μου έμενε και το απόγευμα free για το διδακτορικό) οπότε είπα να κάνω την αίτηση, μιας και είχα παραπάνω από όσα ζήταγαν.

Σκηνή 3^η¨: Και ερχόμαστε στο σήμερα, συγκέντρωσες τα μόρια που απαιτούνταν και συγχαρητήρια είσαι συμβασιούχος βρε! Εγώ δεν το ήξερα, τώρα το μαθαίνω, πως η συγκεκριμένη κατηγορία υπαλλήλων δεν έχει απολύτως κανένα μα κανένα δικαίωμα. Αποχαιρέτα τα επιδόματα Χριστουγέννων και Πάσχα, αποχαιρέτα τα επιδόματα πτυχίων και μεταπτυχιακών, αποχαιρέτα τις καλοκαιρινές διακοπές-αυτές από φέτος μόνο ο Καρβέλας θα στις θυμίζει-, αποχαιρέτα την τελευταία έκδοση Windows και το Internet που είχες στο εργαστήριο, αποχαιρέτα το «Restart» τώρα μόνο «Επανεκκίνηση»... Σε ότι αφορά το θέμα του μισθού αυτός είναι λίγο πιο πάνω από αυτόν του ανειδίκευτου εργάτη και σαφέστατα αντιστρόφως ανάλογος των υπηρεσιών που προσφέρει ένας υπάλληλος, δηλαδή όσο ψηλότερα στην υπαλληλική ιεραρχία βρίσκεσαι, προσφέρεις διαρκώς λιγότερα ενώ ο μισθός σου συνεχώς αυξάνεται (νομίζω πως θα πρέπει να ανακαλύψω βάση ποιού αλγορίθμου γίνεται αυτή η αύξηση). Σε ότι αφορά το κλίμα ένα μπορώ με μεγάλη βεβαιότητα να πω, αυτό δεν χαρακτηρίζεται σε καμία περίπτωση ανταγωνιστικό. Τουναντίον. Όταν με βλέπουν μέχρι τελευταία στιγμή να περνάω δεδομένα, τους τη δίνει λέμε! Προχθές δέχθηκα παρατήρηση για αυτό και μου συνέστησαν να μπω γρήγορα στο πνεύμα του γραφείου.. Τώρα βέβαια για να κατανοήσεις το πνεύμα βασική προϋπόθεση είναι αυτό να υπάρχει…

Σκηνή διαμαρτυρίας: νομίζω αυτή θα τη στήσω σε κανένα δίμηνο αν δεν έχω καταφέρει να βρω κάτι σχετικό με αυτό που θέλω να ασχοληθώ!!!

Έχεις καταφέρει, μετά από περίπου ένα χρόνο, να μην τον σκέφτεσαι κάθε μέρα, να μην ρίχνεις κλεφτές ματιές σε εκείνες τις φωτογραφίες που είχες αποθηκεύσει σε εκείνο τον φάκελο με την ονομασία Scheißmann (η κατινιά στο μεγαλείο της, αλλά τι περιμένατε από ένα πληγωμένο κοριτσάκι;), σταμάτησες να αναζητάς την ανάσα του στο σώμα σου, σταμάτησες να στέλνεις mail, άλλαξες όλη τη λίστα των τηλεφωνικών επαφών σου, σταμάτησες να ταυτίζεσαι πλέον με κάθε τραγούδι πόνου και καημού (τι μαρτύριο και αυτό πια!), άσε που έχεις σταματήσει να φοράς τα μακό μπλουζάκια του, είσαι σε καλό δρόμο…

Έχεις ξεκινήσει τις διατροφές σου, τα γυμναστήρια σου, έχεις επαναπροσδιορίσει στόχους και ιδανικά, έχεις κάνει τους απολογισμούς σου και ισολογισμούς σου (κάτι σαν τον Αλογοσκούφη, λίγο πριν την ώρα του προϋπολογισμού), ψάχνεις για δουλειά, προχωράς με το διδακτορικό σου, είσαι θετική στο να γνωρίζεις καινούργια άτομα, που και που φλερτάρεις και γενικά έχεις δώσει τις δικές σου μάχες για να προχωρήσεις μπροστά. Έχεις αρχίσει να ξαναγίνεσαι εκείνο το χαρούμενο και ανέμελο παιδί που πάντα ήξερε να χαμογελά με μπρίο και νάζι. Γενικά είσαι καλά (είμαι η Liliputanerin και είμαι καλά, το λένε όλοι)!

Και ξαφνικά συναντάς κοινούς γνωστούς-αγνώστους (πάντα έτοιμοι να σου φέρουν μια μολότοφ στο κεφάλι), οι οποίοι σπεύδουν να σε ενημερώσουν για την καινούργια σχέση του. Δεν θυμώνεις, δεν χαίρεσαι, δεν λυπάσαι, δεν κλαις, δεν γελάς, δεν αισθάνεσαι τίποτα, απλά μένεις αμήχανη για λίγα λεπτά, ο χρόνος σταματάει, όλα γύρω σου συνεχίζουν να κινούνται και εσύ ακίνητη, αμίλητη και ανέκφραστη βλέπεις την εικόνα μπροστά σου. Δεν υπάρχει κακία, μίσος, θυμός, ζήλεια, παράπονο, έρωτας, αγάπη, πόνος, λύπη, θλίψη υπάρχει μόνο το τέλειο τίποτα…Φευγαλέα σκέφτεσαι να πάρεις το πρώτο αεροπλάνο και να πας να τον δεις. Γιατί; Είσαι σίγουρη πως ο ρόλος της Lady Angie –ξέρετε «και θέλω να’ρθω να σ’αρπάξω από την άλλη να τη ρωτήσω με τα μάτια βουρκωμένα με ποιο δικαίωμα σε πήρε από εμένα και ποια ποια θυσία θυσία έχει κάνει αυτή για σσσσένα»- δεν σου πάει, ούτε είναι αυτός είναι ο σκοπός σου και ούτε η λύση. Αλλά κάπως είσαι και δεν μπορείς να το εξηγήσεις…μάλλον γιατί δεν είχες το κατάλληλο χαρτί και έτσι απλά πήγες για λίγο πάσο…