Saturday, September 09, 2006
posted by liliputaner at 12:23 PM




Ως άλλο ντουέτο Νταλάρας-Πυξ Λαξ θα επιχειρήσω να μεταφέρω το κλίμα και την ατμόσφαιρα απίστευτων καλοκαιρινών βραδιών κάπου εκεί στην πρωτεύουσα της γης των Βησιγότθων …Και για όποιον δεν κατάλαβε τον λογοτεχνικό πρόλογο περί Βερολίνου ο λόγος.


O περασμένος Ιούλιος με βρήκε σε μια μεταβατική φάση της ζωής μου, όπου μετά από τέσσερα χρόνια σχέσης και τελειώνοντας το μεταπτυχιακό μου ήμουν και πάλι on my own, ψάχνοντας για διδακτορικό, δουλειά και κυρίως τον εαυτό μου. Και ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να βρεις απαντήσεις σε όλα αυτά που σου fuck την ψυχολογία σου λατρεμένε μου αναγνώστη; Ναι σωστά κατάλαβες…να την κάνεις με ελαφρά πηδηματάκια για άλλους τόπους, να γνωρίσεις άλλους ανθρώπους ώστε επιστρέφοντας να κάνεις δυναμικό comeback (τύφλα να έχει ο Φλωρινιώτης με τα λαμέ και τα χορευτικά του).

Έτσι λοιπόν μέσα από κάποιες συγκυρίες επέλεξα να την κάνω για το Βερολίνο, όπου και ανακάλυψα πως τελικά δεν ήμουν η μόνη προβληματική, μιας και η πόλη μέσα στο κατακαλόκαιρο υποδεχόταν με ανοιχτές αγκάλες το πρώτο συνέδριο προβληματικών (με την καλή την έννοια πάντοτε για να μην παρεξηγούμαστε). Προβληματικοί και προβληματικές από όλες τις γωνιές του πλανήτη είχαν καταφθάσει προκειμένου να βρουν απαντήσεις και λύσεις μέσα από ταχύρρυθμα μαθήματα γερμανικών. Εκεί κατά ένα μαγικό τρόπο και λίγο με τη βοήθεια τώρα τύχης να το πω, πεπρωμένου να το πω (αγαπημένε αναγνώστη μην φαντάζεσαι ταρώ, χειρομαντίες, και τον Πήτ Παπαδάκο σε συσκευασία δώρου, θα τα αναλύσουμε σε άλλο επεισόδιο), γνώρισα άτομα με απίστευτη θετική ενέργεια.

Οι μέρες κυλούσαν λίγο βασανιστικά καθώς όλο τον Ιούλιο η θερμοκρασία στο Βερολίνο δεν έπεσε κάτω από τους 37 βαθμούς Κελσίου, χωρίς κλιματιστικά και χωρίς ασανσέρ στις πολυκατοικίες και με πολλές επισκέψεις σε μουσεία και σε όλα τα τουριστικά μέρη. Οι νύχτες όμως μας αποζημίωναν, αγαπημένο μας μέρος το club Watergate, δίπλα στο Spree. Η πρώτη φορά που είπαμε να βγούμε, συνοδεύτηκε επίσης από ένα σκηνικό απείρου κάλλους.

Συνηθισμένες από τα πατροπαράδοτα ήθη και έθιμα, όπου η βραδινή έξοδος σε club συνεπάγεται μια ώρα κομμωτήριο, μια ώρα μπροστά στη ντουλάπα ώστε να αποφασίσεις ποιο φόρεμα σε κάνει πιο τσουλο-stylish-θεά (με την καλή την έννοια πάντοτε), μια ώρα να πετύχεις το natural make-up, αναμιγνύοντας χρώματα και αρώματα φτάνεις στο επιθυμητό αποτέλεσμα : «Φτου σου κοριτσάκι μου πάλι κούκλα είσαι», ετοιμαζόμαστε για την βραδινή έξοδο μας. Εντούτοις η είσοδος μας στο υπόγειο μετρό αντί να συνοδεύεται από επιφωνήματα θαυμασμού και λάγνα, ηδυπαθή βλέμματα συνοδεύτηκε από σαστισμένες ματιές που αναρωτιόντουσαν αν είχε έρθει στη πόλη για παραστάσεις το τσίρκο medrano. Ήταν η πρώτη φορά που αισθανόμουν σαν τον Λάκη Γαβαλά με τη γλάστρα στο κεφάλι, ένα τσαντάκι φουξ-λαμέ και ασορτί κροκό σανδάλια. Το business suit της Λίνας ήταν για το business meeting της πολυεθνικής ότι πρέπει ενώ το δικό μου κίτρινο φόρεμα με τα ασορτί πέδιλα ήταν ότι πρέπει για το Romeo.

Μετά το πρώτο σοκ και με τον φόβο μην φάμε και καμιά πόρτα μιας και ήμασταν overdressed, είπαμε με τη Λίνα να το απολαύσουμε μιας και δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα άλλο. Είμαστε στο U-Bahn (U1) με προορισμό το τέρμα Schlesischen Tor και σε όλη τη διαδρομή, η οποία διαρκεί περίπου 20 λεπτά, η συζήτηση μας περιστρέφεται –πάντα σε άπταιστα ελληνικά- γύρω από αποτριχώσεις, από πρώην, επίδοξους νυν, μαγειρικές συνταγές, από την ιστορία γύρω από το τείχος του Βερολίνου (μην μας περάσετε και για αμόρφωτες) και κυρίως γύρω από τον μελαχρινό κούκλο με το ξυρισμένο κεφάλι που καθόταν απέναντι μας και μας χάριζε χαμόγελα Colgate. Παρόλα αυτά το να μιλάς ελληνικά στο Βερολίνο, ελλοχεύει κινδύνους! Είμαστε έτοιμες να κατέβουμε και βλέπω με την άκρη του ματιού μου, τον κούκλο να έρχεται προς το μέρος μας και σε άπταιστα ελληνικά να μας χαιρετάει!! Τώρα σε αυτό το σημείο ο μέσος αναγνώστης περιμένει συνέχεια βίππερ-άρλεκιν με μικρές δόσεις από sex and the city, με τον κούκλο και εμένα σε τρελλές βραδιές ανήμποροι να δαμάσουμε τα κύματα ενός τρελλού αλλά σύντομου ερωτικού πάθους, αλλά συνέλθετε εδώ μιλάμε για πραγματική ζωή και ιδιαίτερα την δική μου: nothing happened!!!

 
2 Comments:


At 7:59 AM, Blogger alefbetac

Too bad. (nothing happened).
Καλες ειναι αυτες οι μεταβατικες φασεις. Εγω τις βλεπω σαν ευκαιριες να αλλαξουμε πραγματα που δεν μας αρεσουν γιατι στην τελικη οι ρουτινες ειναι αυτες που μας καταπιεζουν και με αυτες καταπιεζουμε τον εαυτο μας.
The rest sounds like fun.
Οσο για το συνεδριο προβληματικων θα ηθελα πολυ να ημουν εκει, να τους εδινα και εγω τα φωτα μου!

 

At 11:19 AM, Blogger liliputaner

Συμφωνώ και επαυξάνω!!!Το συνέδριο των προβληματικών ήταν όλα τα λεφτά, αφού λέω να το καθιερώσω και να ξαναπάω του χρόνου (δεν μπορεί όλο και κάποιο προβληματάκι θα έχει προκύψει μέχρι τότε)!!!!

P.S Μήπως ο Mobby μπορει να με βοηθήσει να αναβαθμίσω το blog μου? (χαχαχαχαχ)