Όταν ήμουν στο δημοτικό, στο μάθημα των Θρησκευτικών θυμάμαι τη δασκάλα να λέει : «Λοιπόν παιδιά μου ο Πύργος της Βαβέλ είναι εξαιρετικά σημαντικός στο έπος της Βίβλου καθώς χαρακτηρίζει την προέλευση των εθνών της γης. Πρέπει να έχετε στο μυαλό σας πως η αλαζονεία των ανθρώπων στον Θεό, και το πνεύμα της μισαλλοδοξίας, ήταν η αφορμή για την μη ολοκλήρωση αυτού του πελωρίου έργου, που έμελε να δημιουργήσει όλα τα έθνη και τις φυλές των ανθρώπων, μπλα, μπλα, μπλα.....».

Κάπου εκεί σε εκείνο το σημείο, αν θυμάμαι καλά, το μικρό μου μυαλουδάκι έκανε shut down μιας και το μόνο που με είχε συνεπάρει από την ιστορία ήταν το φαινόμενο της πολυγλωσσίας. Γεγονός ασύλληπτο για τα δικά μου δεδομένα! Τι μας έλεγε η τύπισσα τώρα για αλαζονείες, μισαλλοδοξίες, κλπ εδώ πάθαινα το πρώτο μου πολιτισμικό σοκ (μεγαλώνοντας ακολούθησαν και άλλα-στα προσεχώς-)!

Μέσα στο δικό μου μικρόκοσμο θεωρούσα από παράλογο μέχρι αυτονόητο πως όλος ο κόσμος, δηλαδή ο μπαμπάς, η μαμά, ο αδερφός μου, θείες, θείοι, ξαδέρφια, γιαγιάδες, παππούδες, συμμαθητές, τα παιδιά από τις διακοπές (δεν νομίζω να ξεχνάω κανέναν;) μίλαγε μόνο μα μόνο ελληνικά. Όλα αυτά βέβαια μέχρι την επόμενη χρονιά, οπότε και ξεκίνησαν τα μαθήματα γεωγραφίας και ξένων γλωσσών οπότε άρχιζα να αντιλαμβάνομαι πως τα θεμέλια του βασιλείου μου άρχιζαν να τρίζουν!

Ωστόσο αυτή η ιστορία μου γέννησε την επιθυμία να γνωρίσω πολιτισμούς διαφορετικούς από τους δικούς μας, να μεθύσω από μαγευτικά αρώματα, να ζαλιστώ από τις αντιθέσεις χρωμάτων και που και που όταν έχω την δυνατότητα να εξαφανίζομαι σε μέρη μακρινά και (όχι απαραίτητα) ονειρεμένα.

Στην προσπάθεια μου να αφουγκραστώ τη γερμανική γλώσσα (κοινώς μπας και καταφέρω και μιλήσω κάποτε και εγώ σαν τη Βίκυ Λέανδρος ή έστω σαν τη Μούσχουρη τα γερμανικά) ένας πολύ καλός μου φίλος μου χάρισε ένα παιδικό βιβλίο (Die schönsten Geschichten vom Franz). Εδώ κολλάει η αλαζονεία και η μισαλλοδοξία που λέγαμε παραπάνω, βλέπεις το επίπεδο μου είναι λίγο advanced και το θεώρησα παιχνιδάκι!!! Φτάνοντας στη σελίδα 13 (λες να ήταν σημαδιακό;) κολλάω σε μια πρόταση : «Na, hol dir’s, du Liliputaner!». Έλεγα δεν είναι δυνατόν οι Γερμανοί έχουν αποθρασυνθεί εντελώς, μα καλά σε παιδικό βιβλίο βρήκαν να βάλουν ατάκα τσόντας; Και ενώ ως άλλη Λουκά (προ Ψινάκη, όταν ωρυόταν και κατηγορούσε τον Σάκη και άλλους αμαρτωλούς) ήμουν έτοιμη να τηλεφωνήσω στον φίλο μου και να αρχίσω να βρίζω, λέω κάτσε να ανοίξω και το λεξικό ώστε να στοιχειοθετήσω την κατηγορία. Ανοίγοντας το χοντροκομμένο πράσινο Ponds συνειδητοποιώ πως η ο γερμανικός λαός είναι διεστραμμένος η εγώ. Δεν εξηγείται διαφορετικά το γεγονός πως στην Ιταλία, Ισπανία, Ελλάδα καθώς και σε μια πλειάδα άλλων χωρών με το δεύτερο συνθετικό της αθώας λεξούλας Lili-putaner και Lili-putanerin (δεν ξέρω αν τις λένε Λιλή ή Εμανουέλλα) πάντως χαρακτηρίζουν τις εκδιδόμενες γυναίκες (δεν τα κατακρίνουμε τα κορίτσια, η δουλειά δεν είναι ντροπή εξάλλου). Στην Γερμανία πάλι με αυτήν την λεξούλα χαρακτηρίζουν τον λιλιπούτειο-α.

Και τώρα πείτε μου φταίω εγώ που μου έρχονται συνειρμικά εικόνες από το πατρινό καρναβάλι με την Ελιίζα Καλιίτση (το λι όπως η Αμαλία του παρά πέντε) στο δελτίο ειδήσεων του Mega Channel με μουσική υπόκρουση «Que te le pongo» να αναφωνεί πως οι λιλιπούτειοι (εδώ γίνεται κόλαση με τα λιι) καρναβαλιστές και αυτή τη χρονιά το έκαψαν!!