Thursday, November 23, 2006
posted by liliputaner at 4:33 PM


Τι χρώμα λέει μια αγγλική ρήση πως έχει το τέρας της ζήλειας; Αν θυμάμαι καλά είναι ένα τερατάκι με πράσινα μάτια και μπλε βλεφαρίδες (green eye monster)!. E λοιπόν παρά το γεγονός πως από μικρή όλοι με θυμούνται με μελιά μάτια ,από σήμερα το πρωί μετά την ανάγνωση του κειμένου που παρατίθεται παρακάτω, κυκλοφορώ με καταπράσινα μάτια λέμε! Πιο πράσινα δεν γίνεται… Πρόκειται, για μια ενδελεχή παρουσίαση δημιουργικής συγγραφής ενός παραμυθιού, με έναν τρόπο πολύ κοντά στον τρόπο που σκέφτομαι. Ο λόγος που πρασίνισα είναι πως σκεφτόμουν να κάνω κάτι ανάλογο, αλλά ο κύριος Κοβάτα (μου φαίνεται πρέπει να τον γνωρίσω) με πρόλαβε!! Από το βιβλίο "Φεγγαράκι μου λαμπρό φέξε μου και γλίστρησα" του Τζόμπε Κοβάτα:

Βλέπετε, παιδιά, δεν είναι δύσκολο να γράψουμε ένα παραμύθι. Παίρνουμε δυο τρεις ηλίθιους στην τύχη και τους βάζουμε σε ένα κάστρο ή σε ένα δάσος... Να σας δώσω ένα παράδειγμα. Η Κοκκινοσκουφίτσα είναι ένα παραμύθι που το κατοικούν αποκλειστικά και μόνο ηλίθιοι. Η γιαγιά της Κοκκινοσκουφίτσας ζει στο δάσος και είναι ενενήντα πέντε χρονών. Τράβα στο γηροκομείο, μωρή ηλίθια! Πώς σου κατέβηκε, ενενήντα πέντε χρονών γυναίκα, να ζεις μόνη στο δάσος και να αναγκάζεις τους συγγενείς να πηγαίνουνε μπρος πίσω, μπρος πίσω, μπρος πίσω μέσα στον δρυμό;!

Κι ύστερα σου λένε γιατί ο κόσμος πετάει τη γιαγιά από το τρένο! Είναι λογικό κι επόμενο!!! Κι αν πεις για τη μαμά της Κοκκινοσκουφίτσας; άλλη ανεγκέφαλη του λόγου της. Δίνει στη μικρή το καλαθάκι και της λέει:
"Παρ' το και πήγαινε φαΐ στη γιαγιά!" Πού το στέλνεις το κοριτσάκι μόνο του στο δάσος, κυρά μου; Το ρίχνεις στο στόμα του λύκου! Με το που φτάνει στο δάσος, συναντάει τον πιο ηλίθιο λύκο στην ιστορία της WWF, ο οποίος δεν την τρωει, παρά ρωτάει με αγωνία:
"Πού πας, καλό μου κοριτσάκι;" "Στη γιαγιά μου", απαντάει αυτό. Κι ο λύκος, αντί να τη φάει επί τόπου, όπως θα έκανε κάθε λύκος με φυσιολογικό δείκτη νοημοσύνης, πηγαίνει στο σπίτι της γιαγιάς και στήνει ολόκληρο σενάριο, που μπροστά του τύφλα να 'χει και η πιο κιτς
λατινοαμερικάνικη σαπουνόπερα. Φτάνει στο σπιτάκι και χτυπάει την πόρτα.

"Τοκ, τοκ".
"Ποιος είναι;"
"Η Κοκκινοσκουφίτσα".
"Πέρνα μέσα".

Κι εδώ έχουμε την επιβεβαίωση πως ο εγκέφαλος της γιαγιάς έχει μαλακιστεί τελείως: έστω κι αν η Κοκκινοσκουφίτσα έχει φωνή βραχνοκόκορα σε κρίση άσθματος, πώς γίνεται να μην καταλάβει η γιαγιά ότι πρόκειται για λύκο; Τότε πια μπαίνει ο λύκος και τρωει τη γιαγιά. Προσέξτε την καλή αγωγή του λύκου, που δεν θα έμπαινε ποτέ να φάει κάποιον χωρίς προηγουμένως να χτυπήσει την πόρτα. Εδώ έρχεται το αριστούργημα της ιστορίας. Το πραγματικά μεγαλοφυές: ο λύκος, αντί να στηθεί πίσω από την πόρτα με ένα ρόπαλο και να πει:

"Με το που θα έρθει η πιτσιρίκα, θα της τραβήξω μιας ροπαλιά στο κεφάλι,
θα τη βράσω κι ύστερα θα τη ροκανίσω"

Οοοχι, φίλε μου! Τι κάνει ο λύκος;! Φοράει τη νυχτικιά της γιαγιάς, το
σκουφάκι με τα αυτιά του να βγαίνουν από ειδικές κουμπότρυπες που έχει
φτιάξει ο ίδιος (είναι γνωστοί δεξιοτέχνες μόδιστροι οι λύκοι) και χώνεται
στο κρεβάτι. Φτάνει η Κοκκινοσκουφίτσα, που οι δικοί της άνθρωποι την αποκαλούν Αϊνστάιν - εξαιτίας του ζωηρού και ευφυούς πνεύματός της, μπαίνει, κοιτάζει τον λύκο και, αντί να φωνάξει το 100 ή να του πει¨:

"Τι χάλια είναι αυτά, βρε ηλίθιε; Έχεις χάσει κάθε ίχνος αξιοπρέπειας ως λύκος. Ορίστε κατάσταση, σαν μαλλιαρή μουστόγρια είσαι", πώς αντιδράει; Λέει:
"Ω, γιαγιά, τι μακριές τρίχες που έχεις!"

Τώρα, παιδάκια: όποιο από σας διαθέτει σκύλο, ας δοκιμάσει να του κοτσάρει σκούφο κι ένα ζευγάρι γυαλιά οράσεως, κι ας δει αν μοιάζει με τη γιαγιά! Εάν ναι, πετάχτε τη γιαγιά σας από το παράθυρο ή παραδώστε τη στις αρχές. Βέβαια, είναι αλήθεια πως η γιαγιά δεν αναγνώρισε τη φωνή του λύκου από τη φωνή της εγγονής της, σύμφωνοι - αλλά η γιαγιά είναι ενενήντα πέντε χρονών και μπορεί να έχει πάθει μαλάκυνση. Όμως η Κοκκινοσκουφίτσα πώς και δεν ξεχωρίζει τη γιαγιά της από έναν λύκο με σκουφάκι;! Ποιον έχει για γιαγιά; Τον Κινγκ Κονγκ; Ακόμη κι αν η γιαγιά έχει να κάνει χαλάουα από το 1931, ποια είναι; Ο Λούτσιο Ντάλα; Ο άνθρωπος των Ιμαλάϊων; Εν πάση περιπτώσει, τέλος καλό όλα καλά, και ο λύκος την τρωει! Αμέσως μετά, για καλή μας τύχη, φτάνει ο κυνηγός, πυροβολεί τον λύκο και, δόξα να 'χει η Παναγία, έκτοτε αγνοείται η τύχη και του λύκου και της γιαγιάς και της ηλίθιας με το κόκκινο σκουφί.

 
posted by liliputaner at 3:54 PM

I was taged ages ago for this meme by Flubberwinkle and recently by Buruburu so here it goes:


Do you like the look and contents of your blog?

Well it is not bad, I recently have made an extreme blog makeover- like a mini lifting- in the appearance of my blog and I am feeling much better because –to tell you the truth-I didn’t like the appearance of the last one (it was too pink and as I am quite juicy I felt like Miss Piggy)!

Does your family know about your blog?

Yes they do, actually my brother has his own blog so it runs into the family!

Can you tell your friends about your blog? Do you consider it a private thing?

I've told all my friends about my blog. As a matter of fact I’ve sent e-mail to all, and in MSN I’ve put my blog –address but I think my friends are not so much into it.

Do you read the blogs of those who comment on your blog? Or do you try and discover new blogs?

If someone leaves a comment on my blog I check out theirs. I think we all do this. The most common method of discovering a new blog is through the links on blogs I read. I trust their taste!

Did your blog positively affect your mind? Give an example...

Since blogs combine the immediacy of up-to-the minute posts, the sense of the author’s personality as well as his/her’s point of view they could be considered as an effective tool of personal communication, which could affect one’s mind. It’s nice reading about the experiences of other people. For me blogging is a way of working out my own issues (like Flubberwinkle says it’s cheaper than therapy), thinking by writing (in all languages, it’s so fun) and interacting with people that under other circumstances I wouldn’t.

What does the number of visitors to your blog mean? Do you have a traffic counter?

I have a stat counter. I don't pay much attention to the numbers. What interests me more is the geographical distribution of the visitors. It's quite interesting discovering that people from all over the world are checking out your blog. Not to mention, the Google searches that are so funny.

Do you imagine what other bloggers look like?

Helloo!!! Of course I do, tell me one that doesn’t! As a matter of fact, I would like to meet face to face my favourite bloggers! I should organize a blogger meeting!

Do you think blogging has any real benefits?

Well yes: meeting people, getting lots of unsolicited (and sometimes solicited) advices, documenting one’s life, working out your own issues, advancing the writerly craft are some of them. It's fun.

Now that I am thinking, since I am looking for a job, I could make an experiment and find out if I could find one, through blogging!!!

Do you think that the blogosphere is a stand alone world community separated from the real world?

Not really. Given the fact that blogging concerns real people with real issues and real problems it can’t be considered as a separated community, it interrelates to real world.

Do some political blogs scare you? Do you avoid them?

I think that a political blog could be considered as a form of democratic self-expression, so in this context they don’t scare me. However, I avoid reading political blogs that have no arguments.

Do you think that criticizing your blog is useful?

Actually no! I can only please one person a day and since I am writing for my personal pleasure it's obvious that today’s my day!

Have you ever thought about what would happen to your blog if you died?

U must be joking?!? Of course not!! Do you?

Which blogger has had the greatest impression on you?

I cannot really say. All the blogs that I read when I have time -I would like to read more- impress me for different reasons. For instance, I like the stories-fairy tails of Attalanti (I think she should publish them), I like Buruburu’s perspective and way of seeing things, I like the witty and humours style of Aenaos, I like the constructive criticism of Heliotypon to the Greek society as well as the creative writing of supermom Flubberwinkle. I occasionally visit US.TV to read comments about my favourite US TV series. I hope to discover in future more blogs like the ones I‘ve just mentioned

Which blogger do you think is the most similar to you?

I can't make up my mind .Shame on me!

Name a song you want to listen too.

Right now I am listening to Nelly Furtado’s new CD, so I would say “Promiscuous girl”.

Tag some people.

Aenaos, Attalanti, Heliotypon and whoever has the time to do so.

 
Sunday, November 19, 2006
posted by liliputaner at 2:00 PM




















Zeit zu haben, die Zeit vergessen zu können...

Zeit zu haben, zu sehen und zu erkennen...

Zeit zu haben, zu hören und zu erfühlen...

Zeit zu haben, zu weinen und zu lachen...

Zeit zu haben, achtsam zu lieben...

Zeit zu haben, glücklich zu sein..

Ich habe dich sehr vermisst …

 
Tuesday, November 07, 2006
posted by liliputaner at 4:44 AM


Η πορεία και περιπλάνηση μέσα στον αέναο χρόνο, ένα ταξίδι μυσταγωγίας με αφετηρία και προορισμό μπορεί να χαρακτηρίσει το θέατρο, ή αλλιώς εκείνο τον κλάδο της τέχνης που αναφέρεται στην απόδοση ιστοριών μπροστά σε κοινό, με τη χρήση του λόγου, της μουσικής και του χορού. Τώρα τι σχέση μπορεί να έχω με όλα τα παραπάνω; Τόση όση έχει και μια διασήμου και παμπλούτου μελαχρινή ηθοποιός (τώρα να πω το όνομα ή θα μου φέρνετε τα low fat corn-flakes μου στα κυριακάτικα επισκεπτήρια;), η οποία κατά καιρούς μας έχει αφήσει άναυδους με το ξεδίπλωμα του υποκριτικού ταλέντου της δίπλα σε τρένα, καράβια και πάει λέγοντας.

Και τώρα η συσχέτιση: εδώ και ένα μήνα περίπου ξεκίνησα Γερμανικά. Φέτος δίνω για Kleines, αν και δεν νομίζω πως αυτό το ρήμα είναι το κατάλληλο, μάλλον το σωστότερο είναι διαγωνίζομαι… Και αυτό γιατί σύμφωνα πάντα με τις οδηγίες της καθηγήτριας-σκηνοθέτη θα πρέπει να διαβάζουμε το κείμενο δυνατά μπροστά στον καθρέφτη, τονίζοντας τις σημαντικότερες λέξεις ώστε να αποδίδουμε την σωστή έννοια του κειμένου, όπως επίσης να γίνουμε ένα με τους χαρακτήρες του έργου, να θυμόμαστε απέξω λεπτομέρειες της πλοκής (καθώς ως γνωστό η λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά), να ανακαλύψουμε τι μήνυμα ήθελε να περάσει ο συγγραφέας κάτω από τις δεδομένες κοινωνικό-οικονομικές συνθήκες της εποχής σε συνδυασμό πάντοτε με την ιδιαιτερότητα ου χαρακτήρα του…Το τμήμα κάθε Τρίτη και Πέμπτη βράδυ μετατρέπεται-για καμιά ώρα- σε ένα θεατρικό εργαστήρι!

Το βιβλίο που κάνουμε τώρα (θα ακολουθήσει και δεύτερο βιβλίο μετά τα Χριστούγεννα) είναι του Bertolt BrechtLeben des Galilei’’ και ειλικρινά ακόμα δεν ξέρω με ποιον ρόλο να ταυτιστώ καθώς οι γυναικείες παρουσίες στο έργο είναι λιγοστές. Όχι τίποτα άλλο αλλά έχω την αίσθηση πως θεατρικά –λόγω physic νομίζω-αποδίδω καλύτερα σε κάτι πιο αλέγκρο και ίσως λίγο στο πιο surreal του κάτι ανάμεσα σε Ψαθά και Ρήγα-Αποστόλου με λίγες πινελιές από Almodovar. Τώρα θα μου πεις ,αγαπημένε μου αναγνώστη, δεν λες και ευχαριστώ βλάχα, βλαχάρα που σου δίνεται η ευκαιρία να διαβάσεις από πρωτότυπο Brecht και γκρινιάζεις ; Και δε θα έχεις και άδικο, αλλά το καθημερινό τρέξιμο σε συνδυασμό με μια γκαντεμοδυναμική που με συνοδεύει τον τελευταίο καιρό δεν μου αφήνει και πολλά περιθώρια δημιουργικής ενασχόλησης και αυτοσχεδιασμού!

Όπως και να έχει όμως νομίζω πως θα χρειαστώ μερικά μαθηματάκια, όχι ότι μου λείπει το ταλέντο! Μήπως να πάω και εγώ στη σχολή της γνωστής ηθοποιού που είναι και κοντά στα μέρη μου; Είμαι σίγουρη πως μετά το πέρας των μαθημάτων θα μπορώ και εγώ μετά από κάποια bottox, φορτωμένη με χρυσαφικά κα γούνες να αναφωνώ με στεντόρεια φωνή : «Warum, warum mein Gott ?».