Wednesday, September 27, 2006
posted by liliputaner at 1:36 PM



Το χημικό στοιχείο θείο είναι ένα κίτρινο στερεό αμέταλλο με ατομικό αριθμό 16 και ατομικό βάρος 32,06 . Έχει θερμοκρασία τήξης 112,8 C° και θερμοκρασία βρασμού 444,6 C°. Το σύμβολό του είναι S. Πρόκειται για το γνωστό θειάφι. Απαντάται ελεύθερο στη φύση. Χρησιμοποιείται στη βιομηχανία χημικών καθώς και στην επεξεργασία των ελαστικών. Επίσης γαλάκτωμα αυτού χρησιμοποιείται στην αισθητική προσώπου.

Ο πληθυντικός του θείου είναι οι θείοι αλλά αυτοί οι καημένοι στόμα έχουν και μιλιά δεν έχουν. Σε αντίθεση με το αρσενικό γένος το θηλυκό γένος σε όλες τις πτώσεις είναι εξαιρετικά επικίνδυνο. Οι θείες είναι μια ειδική κατηγορία συγγενών που στοχεύει στην καταρράκωση της δικής σου ψυχολογίας. Αυτό είναι αξίωμα! Δεν έχουν ορισμένη θερμοκρασία τήξης ούτε βρασμού καθώς είναι ανθεκτικές σε όλες τις συνθήκες θερμοκρασίας. Απαντώνται δυστυχώς ελεύθερες στη φύση πότε δυο-δυο, πότε μόνες τους, χρησιμοποιούνται για τη διασκόρπιση ψευδών πληροφοριών με ταχύτητα ίσης με εκείνης του φωτός, μπορούν με άνεση να εκφέρουν άποψη τόσο γιa το πρόσφατο πραξικόπημα στη Ταϊλάνδη όσο και για την μετεγγραφή του Μπάγιεβιτς. Αγαπούν τον Μικρούτσικο γιατί είναι ο μόνος που μπορεί να προσεγγίσει το ανθρώπινο δράμα με τόση λεπτότητα (;;;;;) και νοσταλγούν εκείνα τα χρόνια (τώρα ποια ακριβώς δεν γνωρίζω, δεν είχα καν γεννηθεί).

Μπορούν να χρησιμοποιηθούν στη βιομηχανία ζαχαροπλαστικής και μαγειρικής καθώς όλες μα όλες τους φημίζονται για τις μαγειρικές τους δεξιότητες. Δεν είναι τυχαίο που πάντα έχουν ένα πρόχειρο σπιτικό κέρασμα να προσφέρουν με το γλυκό του κουταλιού και τον καφέ στο δείνα επισκέπτη. Όλες προετοιμάζονται εντατικά για τους διαγωνισμούς Χρυσού Σκούφου που διεξάγονται τις εορταστικές περιόδους των Χριστουγέννων (από τώρα σκέφτομαι πως θα γίνει φέτος τα Χριστούγεννα να βρίσκομαι στο εξωτερικό) και του Πάσχα (αυτό δυστυχώς δεν το αποφεύγω). Το κλίμα σε αυτούς τους διαγωνισμούς οφείλω να ομολογήσω πως είναι ιδιαίτερα ανταγωνιστικό καθώς οι κίνδυνοι είναι πολλοί…(όχι για αυτές αλλά κυρίως για τους κριτές, οι οποίοι σε ρόλο γευσιγνώστη-Μαμαλάκη πρέπει να αποφασίσουν ποια έκανε το καλύτερο ρολό, ποια έφτιαξε τα καλύτερα μπουρεκάκια και πάει λέγοντας)

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μερικούς από τους πιο ιδιαίτερους τύπους θείων (είναι και άλλες, αλλά τις συμπεριλάβω όλες, θα τελειώσουμε τα Χριστούγεννα) :

Θεία –Οχιά : Επικίνδυνος τύπος, κάτι σαν τον Οσάμα Μπιν Λάντεν των θείων. Το δάγκωμα της είναι ιοβόλο όπως και της οχιάς και μόνο αν είσαι ο Δαλάι Λάμα και έχεις κατακτήσει την απόλυτη νιρβάνα μπορεί και να γλυτώσεις. Διακρίνεται για το προοδευτικό πνεύμα της :“Xούντα, ποια χούντα κορίτσι μου; Εσύ είσαι μικρή και δεν ξέρεις, εμένα να ακούς που τα έζησα, ποτέ δεν είχαμε χούντα¨ (σοβαρά τι μου λέτε τώρα:;). Η πιο ωραία ατάκα της βέβαια ήταν η ακόλουθη: “Καλά τι τα θες κορίτσι πράγμα όλα αυτά τα πτυχία; Κοντεύεις 30 και ακόμα δεν έχεις παντρευτεί!!! Να κάνεις μια οικογένεια, αλλά έτσι είναι τα σημερινά παιδιά, τα ποδοπατούν όλα. Εγώ στην ηλικία σου είχα δύο παιδιά ” (εισπνοές-εκπνοές όπως μάθαμε από τις ασκήσεις γιόγκα και νεκρική σιγή, γιατί αν μιλήσω-είναι και σε επικίνδυνη ηλικία- μπορεί και να πάθει κανένα εγκεφαλικό και μετά θα έχω και τύψεις). Στο στόμα της (εκτός από μασέλα) έχει πάντα έναν καλό λόγο: ¨ Βλέπω τελικά πως εκείνη η δίαιτα που κάνεις, εκείνη με τα ψητά, δεν έχει αποτέλεσμα, χρυσό μου. Και το γυμναστήριο, αφού δεν έχεις χρόνο, τι πηγαίνεις και κάνεις μόνο μισή ώρα; Αχ εγώ στην ηλικία σου ήμουν 48 κιλά!” (τώρα εγώ γιατί νομίζω πως σε αυτό βοήθησε πολύ και η Κατοχή, αγαπημένη μου θεία;).

Θεία-Χριστόδουλος: Τον συγκεκριμένο τύπο δεν το λες κακό, αφού θα μπορούσε να πρωταγωνιστήσει σε ταινία του Almodovar μιας και την χαρακτηρίζει ένας σουρεαλισμός τόσο στο φαίνεσθε όσο και στο είναι. Έχει ένα πάθος λίγο παραπάνω από το κανονικό με την εκκλησία Για αυτόν τον τύπο θείας η έννοια της εκκλησίας είναι ιδιαίτερη. Πως εμείς όταν θέλουμε να πούμε δύο κουβέντες, πάμε για έναν καφέ ή όταν θέλουμε να ξεσκάσουμε πηγαίνουμε σε κανένα μπουζούκι, σε κανένα club, βγαινουμε έστω για ένα ποτό, ε ο συγκεκριμένος τύπος όλα τα παραπάνω τα κάνει στην εκκλησία. Έχει τα καλύτερα PR, η θέση της είναι πάντα reserve –πρώτο τραπέζι πίστα (όχι παίζουμε)- και έχει πρόσβαση σε όλα τα μυστήρια. Την καταβρίσκει με τις φίλες της πηγαίνοντας εκδρομές σε όλα τα μοναστήρια της Ελλάδας. Είναι αυτή η θεία που όταν την αναζητάγαμε ένα απόγευμα σήκωσε το κινητό της εν μέσω ψαλμωδιών…

Θεία-Αγαπημένη: Ε τι δεν θα είχα και μία αγαπημένη θεία; Το άσχημο είναι ότι αυτή η συγκεκριμένη μένει πιο μακριά από όλες σε μία πόλη της Βόρειας Ελλάδας, κοντά στη Θεσσαλονίκη. Όποτε τη βλέπω νομίζω ότι βλέπω τη Ζουμπουλία (με τις ίδιες αντικονφορμιστικές ενδυματολογικές προτιμήσεις) του παρά πέντε να λέει: «Τιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι δεν έφαγες τίποτα όλη μέρα;Τι τις θες τις δίαιτες; Κάτσε τώρα, αγόρασα φρεσκότατο κιμά από τον Μανώλη της Δημήτραινας, ναι μωρέ εκεινής που ο γιος του ανιψιού του αδερφού της παντρεύτηκε πέρσι εκείνη τη γιατρό στη Κρύα Βρύση, θυμάσαι ε ; Θα σε κάνω τώρα κάτι ωραία μπιφτεκάκια με κάτι πατατούλες να γλύφεις τα δαχτυλάκια σου.»

Θεία-Proxeneta: Αυτή είναι και η πιο ύπουλη από όλες τις θείες και για αυτό θα γίνει εκτενής αναφορά στο συγκεκριμένο είδος. Είναι εκείνη που ήξερε πριν από εσένα για εσένα (έχει κληρονομικό χάρισμα, να ανησυχώ γιατρέ μου;) πως εκείνος ο αχαΐρευτος που έφαγες τα καλύτερα 5 χρόνια της ζωής σου (λες και τώρα στα 29 πάει η ζωή τελείωσε, αυτό ήταν) δεν θα σε παντρευόταν και συνεχίζει λέγοντας πως αυτή το καθήκον της το έκανε είχε προειδοποιήσει τη μητέρα σου για τον επερχόμενο χωρισμό εδώ και τρία χρόνια!!! Ο συγκεκριμένος τύπος θείας έχει πρόχειρα καμία σαρανταριά παλικάρια (τύφλα να έχουν τα παλικάρια της Λειβαδιάς) έτοιμα να σφαχτούν στη ποδιά σου ανά πάσα ώρα και στιγμή. Τώρα το γεγονός πως τα συγκεκριμένα παλικάρια μπορούν να διεκδικήσουν με μεγάλη επιτυχία όλα τα ευρώπουλα της Αννίτας Πάνια είναι ένα άλλο θέμα, το οποίο δεν απασχολεί καθόλου μα καθόλου το συγκεκριμένο τύπο θείας. Φετίχ της είναι να κυκλοφορεί με το CV σου ανά χείρας σε όλες τις κοινωνικές εκδηλώσεις. Τη συναντάμε πολύ συχνά σε γάμους, βαφτίσια, πανηγύρια καθώς και σε άλλες οικογενειακές συναντήσεις ως μια γνήσια proxeneta (οι φίλοι μας οι Ισπανοί –γεια σου Fernando-, πολύ καλά παιδιά και σοφά, όταν ακούν proxeneta καταλαβαίνουν νταβά ή προαγωγό πιο κόσμια) με εκείνο το μώβ-λιλά deux pies συνολάκι και το χειλάκι πετροκέρασο να ξεκινάει να απαριθμεί τα άπειρα προσόντα και ταλέντα σου: εξυπνάδα, ομορφιά, νοικοκυροσύνη, μαγειρική, κολύμπι, ξένες γλώσσες , δυναμικό αλλά συνάμα συνεσταλμένο χαρακτήρα, ηγετικές ικανότητες, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα….

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα αγαπημένε αναγνώστη να αποσαφηνίσω πως όχι δεν έχω ξεκινήσει μια ακτιβιστική καμπάνια ενάντια στον θεσμό του γάμου, αλλά μέχρι να εμφανιστεί εκείνος που θα με κάνει να ονειρεύομαι πρωινά γεμάτα με βούτυρα, μαρμελάδες, παιδιά, σκυλιά, ένα σπίτι δίπλα στη θάλασσα και όλα όσα πολύ “ρεαλιστικά” λίγο το marketing, λίγο η αποχαύνωση ενός έρωτα σε κάνουν να οραματίζεσαι ως την ‘ιδανική οικογένεια’, μπορώ αγαπημένες θείες μου να απολαμβάνω τα low fat corn-flakes μου μόνη χωρίς την διαμεσολάβηση σας;;;;

Θεία Δίκη: αυτή την άφησα για το τέλος γιατί είναι αυτή που περιμένω εναγωνίως για όσα τραβάω…

 
Friday, September 22, 2006
posted by liliputaner at 4:25 AM


Μετά την γνωστή αλυσίδα εστιατορίων έτοιμου φαγητού (fast food) o Μάκης άνοιξε και σας περιμένει σε έναν χώρο δικό του, μην σου πω καλύτερο από της γνωστής αλυσίδας με μία μουσική λίγο στο πιο έθνικ του και με μια ποικιλία νοστιμότατων εδεσμάτων όπως "μπουγάτσα κουρού", κιγμαλί (με κιμά), πεϊνιρλί (με τυρί) και "σαντέ μπουγάτσα" (πασπαλισμένη με ζάχαρη άχνη). Στις δύο η μία δώρο!

Όταν έλαβα την φωτογραφία στο mail μου (ή στα νεοελληνικά μέσω του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου), γέλασα απίστευτα με το ελληνικό δαιμόνιο αλλά η αλήθεια είναι πως δαιμονίστηκα και λίγο με τα γιατί (είπαμε είμαι μέσα στις απορίες)! Είναι άραγε το πρόβλημα του ανταγωνισμού, της προσφοράς και της ζήτησης, οι επιρροές μιας κακώς εννοούμενης παγκοσμιοποίησης και η συνειδητή ή ασυνείδητη διαδικασία του ποιείν τι παγκόσμιο ή απλά ο χαβαλές υπεύθυνα για την ανάπτυξη ενός νέο-σουρεαλιστικού κινήματος στον χώρο-χρόνο μας ή απλά εγώ μεγαλώνοντας έχω αρχίσει να γίνομαι παράξενη;


Καλή σας όρεξη!

 
Sunday, September 17, 2006
posted by liliputaner at 3:19 PM


Η μουσική πάντα έπαιζε για εμένα σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Δεν ξέρω τι μπορεί να φταίεi, μάλλον εκείνα τα δέκα χρόνια που η μητέρα μου με έστελνε στο εθνικό ωδείο με τον κρυφό πόθο να με καμαρώσει ως άλλη μια Τζίνα Μπαχάουερ να δίνω σόλο ρεσιτάλ στο Μέγαρο Μουσικής. Αλλά φευ! Ούτε Τζίνα Μπαχάουερ, ούτε Τζίνα Αλιμόνου ούτε καν Τζίνα Βαρώνη!!

Ταξίδια, οικογενειακές εκδρομές, διακοπές, τα πρώτα σχολικά πάρτυ, το πρώτο καρδιοχτύπι, το πρώτο φιλί, ο πρώτος οδυνηρός χωρισμός, τα ατελείωτα βράδια των εξεταστικών περιόδων της ζωής μου (και οι ρουφιάνες ήταν πολλές), πιεστικές ημερομηνίες παράδοσης εργασιών, όλες οι αναμνήσεις γλυκές και πικρές γαι εμένα είναι συνδεδεμένες με τη μουσική. Στη μουσική δεν υπάρχουν κατηγορίες, δεν υπάρχουν σύνορα και δεν υπάρχουν νόρμες. Για εμένα μουσική είναι ότι αγγίζει την ψυχή μου και επιτρέπει στο μυαλό μου να ονειροπολεί μέρα μεσημέρι…

Ακόμα και τώρα που γράφω βιαστικά αυτές τις γραμμές ακούω ένα cd που το είχα ξεχάσει σε ένα συρτάρι και έχω κολλήσει εδώ και δέκα περίπου λεπτά σε ένα τραγούδι “Es por ti” από το cd Un dia normal” του Juanes (ναι σωστά κατάλαβες λατρεμένε αναγνώστη και λατρεμένη αναγνώστρια εκείνου του μελαχρινού macho κιθαρωδού που όλο το καλοκαίρι τον ακούγαμε να χρωστάει πολλά στον Θεό με το a Dios le pido). Και έχω κολλήσει γιατί τελικά μέσα από ένα κομμάτι μπορείς να πεις όλα όσα από καιρό φοβόσουν να πεις Tu sabes que es por ti:


Es por ti

Cada vez que me levanto y veo que a mi lado estas, me siento renovado
Y me siento aniquilado, aniquilado si no estas
Tu controlas toda mi verdad y todo lo que esta de m
as
Tus ojos me llevan lentamente al sol
Y tu boca me habla del amor y el corazon
Tu piel tiene el color de un rojo atardecer
Y es por ti...Que late mi corazon
Y es por ti...Que brillan mis ojos hoy
Y es por ti...Que he vuelto a hablar de amor
Y es por ti...Que calma mi dolor
Y cada vez que yo te busco y no te puedo an hallar
Me siento un vagabundo,perdido por el mundo
Desordenado si no estas,como mueves ti mi felicidad
Y todo lo que esta de mas, tus ojos me llevan lentamente al sol
Y tu boca me habla del amor y el corazon
Tu piel tiene el color de un rojo atardecer

Y es por ti...

 
Saturday, September 09, 2006
posted by liliputaner at 12:23 PM




Ως άλλο ντουέτο Νταλάρας-Πυξ Λαξ θα επιχειρήσω να μεταφέρω το κλίμα και την ατμόσφαιρα απίστευτων καλοκαιρινών βραδιών κάπου εκεί στην πρωτεύουσα της γης των Βησιγότθων …Και για όποιον δεν κατάλαβε τον λογοτεχνικό πρόλογο περί Βερολίνου ο λόγος.


O περασμένος Ιούλιος με βρήκε σε μια μεταβατική φάση της ζωής μου, όπου μετά από τέσσερα χρόνια σχέσης και τελειώνοντας το μεταπτυχιακό μου ήμουν και πάλι on my own, ψάχνοντας για διδακτορικό, δουλειά και κυρίως τον εαυτό μου. Και ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να βρεις απαντήσεις σε όλα αυτά που σου fuck την ψυχολογία σου λατρεμένε μου αναγνώστη; Ναι σωστά κατάλαβες…να την κάνεις με ελαφρά πηδηματάκια για άλλους τόπους, να γνωρίσεις άλλους ανθρώπους ώστε επιστρέφοντας να κάνεις δυναμικό comeback (τύφλα να έχει ο Φλωρινιώτης με τα λαμέ και τα χορευτικά του).

Έτσι λοιπόν μέσα από κάποιες συγκυρίες επέλεξα να την κάνω για το Βερολίνο, όπου και ανακάλυψα πως τελικά δεν ήμουν η μόνη προβληματική, μιας και η πόλη μέσα στο κατακαλόκαιρο υποδεχόταν με ανοιχτές αγκάλες το πρώτο συνέδριο προβληματικών (με την καλή την έννοια πάντοτε για να μην παρεξηγούμαστε). Προβληματικοί και προβληματικές από όλες τις γωνιές του πλανήτη είχαν καταφθάσει προκειμένου να βρουν απαντήσεις και λύσεις μέσα από ταχύρρυθμα μαθήματα γερμανικών. Εκεί κατά ένα μαγικό τρόπο και λίγο με τη βοήθεια τώρα τύχης να το πω, πεπρωμένου να το πω (αγαπημένε αναγνώστη μην φαντάζεσαι ταρώ, χειρομαντίες, και τον Πήτ Παπαδάκο σε συσκευασία δώρου, θα τα αναλύσουμε σε άλλο επεισόδιο), γνώρισα άτομα με απίστευτη θετική ενέργεια.

Οι μέρες κυλούσαν λίγο βασανιστικά καθώς όλο τον Ιούλιο η θερμοκρασία στο Βερολίνο δεν έπεσε κάτω από τους 37 βαθμούς Κελσίου, χωρίς κλιματιστικά και χωρίς ασανσέρ στις πολυκατοικίες και με πολλές επισκέψεις σε μουσεία και σε όλα τα τουριστικά μέρη. Οι νύχτες όμως μας αποζημίωναν, αγαπημένο μας μέρος το club Watergate, δίπλα στο Spree. Η πρώτη φορά που είπαμε να βγούμε, συνοδεύτηκε επίσης από ένα σκηνικό απείρου κάλλους.

Συνηθισμένες από τα πατροπαράδοτα ήθη και έθιμα, όπου η βραδινή έξοδος σε club συνεπάγεται μια ώρα κομμωτήριο, μια ώρα μπροστά στη ντουλάπα ώστε να αποφασίσεις ποιο φόρεμα σε κάνει πιο τσουλο-stylish-θεά (με την καλή την έννοια πάντοτε), μια ώρα να πετύχεις το natural make-up, αναμιγνύοντας χρώματα και αρώματα φτάνεις στο επιθυμητό αποτέλεσμα : «Φτου σου κοριτσάκι μου πάλι κούκλα είσαι», ετοιμαζόμαστε για την βραδινή έξοδο μας. Εντούτοις η είσοδος μας στο υπόγειο μετρό αντί να συνοδεύεται από επιφωνήματα θαυμασμού και λάγνα, ηδυπαθή βλέμματα συνοδεύτηκε από σαστισμένες ματιές που αναρωτιόντουσαν αν είχε έρθει στη πόλη για παραστάσεις το τσίρκο medrano. Ήταν η πρώτη φορά που αισθανόμουν σαν τον Λάκη Γαβαλά με τη γλάστρα στο κεφάλι, ένα τσαντάκι φουξ-λαμέ και ασορτί κροκό σανδάλια. Το business suit της Λίνας ήταν για το business meeting της πολυεθνικής ότι πρέπει ενώ το δικό μου κίτρινο φόρεμα με τα ασορτί πέδιλα ήταν ότι πρέπει για το Romeo.

Μετά το πρώτο σοκ και με τον φόβο μην φάμε και καμιά πόρτα μιας και ήμασταν overdressed, είπαμε με τη Λίνα να το απολαύσουμε μιας και δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα άλλο. Είμαστε στο U-Bahn (U1) με προορισμό το τέρμα Schlesischen Tor και σε όλη τη διαδρομή, η οποία διαρκεί περίπου 20 λεπτά, η συζήτηση μας περιστρέφεται –πάντα σε άπταιστα ελληνικά- γύρω από αποτριχώσεις, από πρώην, επίδοξους νυν, μαγειρικές συνταγές, από την ιστορία γύρω από το τείχος του Βερολίνου (μην μας περάσετε και για αμόρφωτες) και κυρίως γύρω από τον μελαχρινό κούκλο με το ξυρισμένο κεφάλι που καθόταν απέναντι μας και μας χάριζε χαμόγελα Colgate. Παρόλα αυτά το να μιλάς ελληνικά στο Βερολίνο, ελλοχεύει κινδύνους! Είμαστε έτοιμες να κατέβουμε και βλέπω με την άκρη του ματιού μου, τον κούκλο να έρχεται προς το μέρος μας και σε άπταιστα ελληνικά να μας χαιρετάει!! Τώρα σε αυτό το σημείο ο μέσος αναγνώστης περιμένει συνέχεια βίππερ-άρλεκιν με μικρές δόσεις από sex and the city, με τον κούκλο και εμένα σε τρελλές βραδιές ανήμποροι να δαμάσουμε τα κύματα ενός τρελλού αλλά σύντομου ερωτικού πάθους, αλλά συνέλθετε εδώ μιλάμε για πραγματική ζωή και ιδιαίτερα την δική μου: nothing happened!!!

 
Monday, September 04, 2006
posted by liliputaner at 2:59 PM


Η ημέρα της μαρμότας έγινε γνωστή από την ομώνυμη ταινίa (Groundhog Day) με τον δύσμοιρο Bill Murray να βρίσκεται ένα βήμα πριν το Δαφνί ζώντας την ίδια ημέρα για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Καθένας μας δικαιούται μια τέτοια ημέρα! Για εμένα αυτή η ημέρα είναι η 3η Σεπτεμβρίου καθώς τα γενέθλια μου συνοδεύονται κάθε χρόνο από τα τηλεφωνήματα πρώτων και καλύτερων όλων εκείνων των συγγενών που θέλουν διακαώς να πάρουν το αίμα τους πίσω για εκείνα τα σεμεδάκια που όταν ήσουν λίγο μικρότερη, η περιέργεια σου σε οδήγησε να τα τραβήξεις με δύναμη από το τραπέζι μαζί με τα ασημικά και το μεγάλο γυάλινο βάζο με εκείνους τους πανάκριβους κρίνους και ξεχύνουν όλο το δηλητήριο τους αναφωνώντας : «Άντε τα πόσα κλείνεις είπαμε σήμερα? Τα 28, τα 29? Άντε και του χρόνου νυφούλα!!!». Σε εκείνο το σημείο αρχίζω να σκέφτομαι τι κρίμα που δεν είχα τραβήξει και άλλα σεμεδάκια. Ακολουθούν διάφορες παραλλαγές του στυλ : «Και του χρόνου διπλή», το οποίο αν έχεις λίγα κιλά παραπάνω από το κανονικό βρε παιδί μου σε κάνει να θες να τους το κλείσεις στη μούρη, λέγοντας πως κόπηκε η γραμμή!!! Στο top ten των ευχών παίζει με πολύ επιτυχία και το «Άντε και του χρόνου να φάμε κουφέτα» (πως τα θέλετε δεν μου είπατε μόνο θεία Ευλαμπία γιατί δεν ξέρω ποια από τις δύο μας θα τα φάει πρώτη). Η ημέρα φεύγει με όλες αυτές τις ευχές να παίζουν λούπα, το Johnnie Walker να έρχεται και εγώ να έχω βρει τι θα ντυθώ τις φετινές απόκριες!!!